Nanda Malini | Sooriya Records

සඳ තරු නිහඬයි

April 12, 2020 by admin

H M Jayawardana, Malini Bulathsinghala, Nanda Malini, Prabath Rajasooriya, TM Jayarathne

සම්මානයක් යනු කිසියම් කර්තව්‍යයක උසස් තත්වය සඳහා පුද්ගලයෙකු වෙත පිදෙන වටිනාම අගැයීමකට. මා එසේ කෙටියෙන් පැවසුවත් එය විවිදාකාරයෙන් නිර්වචනය කිරීමට පුලුවන. කලාකරුවෙකුට තමා නියැලෙන අංශයකට අදාලව සම්මානයක් හිමිවීම තරම් සතුටක් තවත් ඇතැයි මා සිතන්නේ නැහැ. එය හිතෙහි පවත්නා සිහිනයකි. එසේවුවද තරගකාරී ලොව තුල එවැන්නක් හිමිකර ගැනීම ලෙහෙසිපහසු නැත.

අද මා පවසන්නේ ඉහතකී සම්මානය සම්බන්ධව ඉදුරාම වෙනස් සිදුවීමක් මෙන්ම ඒ හා බැඳී අපූරු වටිනා චරිතයක් පිලිබඳවය. ඔහු අප රටේ දක්ශතම සංගීතවේධියෙකි.
1983 වසරේ තිරගතවූ ‘මුහුදු ලිහිණී’ චිත්‍රපටය සඳහා තමා වෙත පිදුනු හොඳම සංගීත අධ්‍යක්ෂවරයා සම්මානය ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට තරම් ඔහු අදීනත්වයෙන් යුතු විය. වේදිකාවට පැමිණි ඔහු මෙම සම්මානය හිමිවිය යුත්තේ ‘තුන්වෙනි යාමය’ චිත්‍රපටයේ සංගීතය සැපයූ ප්‍රවීණ සංගීතවේධි ප්‍රේමසිරී කේමදාසයන් හට බවත් එය තමාගේ කාර්‍යයට වඩා ඉදිරියෙන් ඇති බවද පැවසුවේය. මෙවැනි දෑ ලෝකයේ අගැයුම් අවස්ථාවන්හිදී සිදුව ඇතත් එයද ඉතා අල්ප වශයෙනි. එම නිසාම අප රටේ වූ මේ සිදුවීම කතාබහට හා ආන්දෝලනයට තුඩුදෙන කාරණාවක් වුනා. ‘අපේ කාලයේ වීරයෙක්’ යන හෙඩිම යටතේ පසුදිනෙක දිවයින පුවත්පතේ සිනමා හා කලා තොරතුරු අතිරේකයේ මෙම සිදුවීම වාර්තා විය.

ඔහු නිර්මාණයට උපරිම සාදාරනත්වයක් ඉටුකිරීමට හැමවිටම උත්සාහ කල අයෙක් බව පහත මා දක්වා ඇති නිදසුන් දෙස බැලීමෙන් හා ඊට ඔබ තුල ඇති කැමැත්ත තවදුරටත් තහවුරු කරනු නොඅනුමානය.
——————-
* සඳ තරු නිහඬයි
ගහ කොල නිසලයි
මුලු ලොව සැතපෙයි
සිතිවිලි විතරක් අවදිවෙලා….

* හාමුදුරුවනේ දනක් බෙදන්නට
හයි හත්තිය නෑ දැන්….
ඉස්සර නම් දවසක් හැර දවසක්
පන්සල් එනවා මම්……

* ඔබයි රම්‍ය සඳ කිරණ
ඝන අන්ධකාරේ….
ඔබයි සෞම්‍ය තරු එලිය
ගිම්හාන කාලේ…..

* දෙවොලේ නොකැලැල් පිදු ආදර මල්
සුවඳින් මනකල් පිබිදෙමි හැම කල්…

* වාසනා වේවා… වාසනා වේවා….
පින්බර යුවතී කුල කුමරිය වී
මංගල මල් නැකතේ……

* රත්තරන් නෙත් දෙකින්
සලා සිහිල් පවන්…
ජීවිතේ ලසෝ තැවුල්
නිවන්න රත්තරන්….

* ඇය යන්න ගියා මැකිලා…
වන සිරසක තුරු සෙවනැලි අතරේ….

* මිණි මිණි පොදේ ලා ඇඳුරේ
තෙමි තෙමි ගියදා….
ඉඳහිට අදත් සිහිවෙනවා
හිරි පොද දැකලා….

* සිතුවිලි සිරවී හදවත පතුලේ
ඉකිබිඳ වැලපෙනවා…..

* මාල ගිරවියේ.. මාල ගිරවියේ….
මට නුඹත් එක්ක අපේ ගමට
පියාඹන්න ආසයි….

* වී පැදුරෙන් ඉගිලී යන
කුරුල්ලෙකු ලෙසින්….

* වීනාවී උර තලයේ රැඳෙන්න
සත්සර රැව් නගන්න
වීනාවී……

* තනිවෙන්න ඉඩදෙන්න
මටයි මගේ හිතටයි…
————-

මේ ඔහු තැනූ මිහිරෙන් අනූන ගී තනු අතරෙන් කිහිපයක් පමණි. නොයෙකුත් භාදා අවහිර මැද්දේ නොනවත්වා සුන්දරව ගලාගෙන ගිය මේ ගීත ගඟුල නොසිතූ විරූ ලෙස දෛවයේ තීන්දුවට හසුව නතරවී ඇති බැව් අද දහවලේ දැනගන්නට ලැබුණි. ඒ මීට දින කිහිපයකට ඉහතදී හදිස්සියේ අසනීපව කළුබෝවල ජාතික රෝහලට ඇතුලත් කෙරුන එච්. එම්. ජයවර්ධන නම් සොඳුරු සංගීතවේධියාණන් අප අතරින් සමුගත් පුවතයි.
මෙතැනින් පසුව ඔබ හමුවේ තබන්නේ එතුමන් පිලිබඳව කෙටි විමසුමකි.
——————–
ඒ 1950 වසරයි. දුශ්කර ගැමි පරිසරයක් වූ සියඹලාණ්ඩුව ප්‍රදේශයේ හේන් වගාව, ගොවිතැන සිය ජීවිකාව කරගත් පවුලක වැඩිමල් පිරිමි දරුවා ලෙස ඔහු උපදින්නෙ හේරත් මුදියන්සේලාගේ ජයවර්ධන නමිනි. මුල් අධ්‍යාපනය සඳහා සියඹලාණ්ඩුව මහා විද්‍යාලය කරා යොමුවූ අතර එහිදී ශිෂ්‍යත්වය සමත්ව අනතුරුව පස්සර මහා විද්‍යාලයට ඇතුලත් කෙරුණි. ගමෙන් ඈත්ව නුහුරු නුපුරුදු පරිසරයක නේවාසික ජීවිතයකට හුරුවීමට ඔහුට
සිදුවිය. මුල් කාලයේ ඇතිවූ හුදෙකලා බව නිසා ඔහු සිය පියාට ලිපියක් ලියා තමාව නැවත ගමට ගෙනයාමට කියා ආයාචනා කලද පසුව පියා සහ ගුරුවරුන්ගේ උපදෙස් මත නැවතීමට තීරණය කලේය. නේවාසිකාගාරයේ තිබ කුඩා ගුවන්විදුලි යන්ත්‍රය, ජපන් මැන්ඩලීනය සහ බටනලාවට ඔහුගේ හිත ඇති ගියා පමණක් නොව ඒ මගින් එවකට ප්‍රචාරය වුන ‘ ගලන ගඟකි ජීවිතේ..’ වැනි ගීත බටනලාව මගින් වයන්නටද පෙලඹුනේය. පී. ඒ. සුබසිංහ නම් සංගීත ගුරුවරයා මෙහිදී ඔහුගේ දක්ශතා හඳුනාගෙන ඔහුට මහත් අත්වැලක් වූ බව එච්. එම්. පවසයි. ඒ මහතා යටතේ ඔහු බටනලාව හොඳින් ප්‍රගුණ කලත් ඊට දැක්වූ වැඩි නැඹුරුතාවය නිසාදෝ අධ්‍යාපන පොදු සහතික සාමාන්‍ය පෙල විභාගයෙන් අසමත් විය. මේ හේතුව නිසා යලි උපන් ගම වෙත යන ඔහු නොයෙකුත් රැකියාවන් වල නිරතවන අතරතුරේ නිවසේ සැමට හොරෙන් තවදුරටත් බටනලාව වැයීමට වගබලාගත්තේය.

ගුවන්විදුලි සේවයට අනියම් වාදන ශිල්පීන් තෝරාගැනීමේ පුවත්පත් දැන්වීමක් ඔහු නෙත ගැටෙන්නේ මේ අතරතුරේදිය. දෙවරක් නොසිතා ඉල්ලුම් පතක් යොමුකිරීමෙන් පසු පරීක්ෂණය සඳහා ඔහු කැඳවනු ලැබීය. මෙය ඔහුගේ ජීවිත ගමනේ හැරවුම් ලක්ශය සනිටුහන් කරන ගමනක් බව ඔහු එදා දවසේ කිසිසේත් නොසිතන්නට ඇත. කලින් දිනයේ කොළඹ පැමිණි ඔහු මරදාන ශාලිමාර් හෝටලයේ කාමරයක ලැගුම්ගෙන පසුදා නියමිත වෙලාවට පරීක්ෂණය සඳහා මුහුණ දුන්නේ මහත් බලාපොරොත්තු කරපින්නාගෙනය. සෝමදාස ඇල්විටිගලයන්ගේ මූලිකත්වයෙන් සිදුවූ එම පරීක්ෂණයෙන් නොසිතූ ලෙස ඔහු අසමත් වීම එච්. එම්. හට මහත් කණගාටුවක් සිත තුල ජනිත කලේය. තිර අදිටනින් පලමුව අමරදේවයන් සහ අනතුරුව පාසැලේ ඉතිහාසය විශය ඉගැන්වූ වසන්ත ඔබේසේකරයන්’ වද හමුවී මේ තත්වය පැහැදිලි කල ඔහු අමරදේවයන් ඉදිරියේදි බටනලා වාදනයක් ඉදිරිපත් කරමින් එතුමාගේ සිත දිනාගැනීමට සමත්විය. පසුදා පරීක්ෂක මඩුල්ලට අමරදේවයන්ද පැමිණ සිටි අතර එවර එච්. එම්. සාර්ථකත්වයට පත්වුනි.

එතැන් පටන් සෝමදාස ඇල්විටිගලයන්ගේ සිට පණ්ඩිත් අමරදේව, වික්ටර් රත්නායක, සනත් නන්දසිරී, දයාරත්න රණතුංග, නන්දා මාලනී යන මෙහි නම් සඳහන් නොකල බොහො ප්‍රවීණ ගායක ගායිකාවන් සහ සංගීතඥයන්ගේ වැඩසටහන්වලට එච්. එම්. නැතුවම බැරි වාදකයෙක් විය. සරළ ගී සමත්ව වික්ටර් සනත් සහ අමරදේවයන්ගේ අත්වැල් ගායනය සඳහා නිතර ගුවන්විදුලියට පැමිණෙන මාලනී බුලත්සිංහල ඔහුට හමුවන්නේ මේ අතරවාරයේ වීම සුවිශේෂී සිදුවීමකි. ඇයගේ ඉල්ලීමක් අනුව සරළ ගී වැඩසටහනක් සඳහා ‘රජ මැදුරක ඉපදී සිටියානම්’ යන පදවැලට මිහිරි තනුවක් එක්කර සුන්දර ගීතයක් බවට ඔහු පත්කලේය. ඉන් ඉක්බිතිව මේ නවක තරුණයාගේ තනු ඔස්සේ නවමු ගීත ගඟුලක් යැයි හැඳින්විය හැකි සුභාව්ත හරවත් නිර්මාණ ගනනාවක් බිහිවෙනු දැකගන්නට හැකිවෙයි.

දැන හැඳුනුම්කම ක්‍රමයෙන් ප්‍රේමයක් බවට හැරී තිබුණෙන් මාලනී හා එච්. එම්. විවාහ දිවියට ඇතුලත් වුනි.

කාලයත් සමග දුවෙක් සහ පුතෙක් ඔවුන්ගේ කැදැල්ලට එක්වූ අතර ඒ සතුට ඔවුන්ට විඳගැනීමට හැකිවූයේ වසර කිහිපයක් පමණි. ඩෙංගු උවදුරේ ආරම්භක ගොදුරක් බවට ඔවුන්ගේ දියණිය ගොදුරු වුනේය. දියණියගේ වියෝව එච්. එම්. හට කෙසේවත් දරාගත නොහැකි වු අතර ඔහු බොහෝවිට රැය පහන්කලේ දියණිය මිහිදන් කල කනත්තේ ඇයගේ සොහොන මතය. පසුව මාලනී සහ පොලිසිය මැදිහත්වී ඔහුට අවවාද කර එය සමතයකට පත්කල බව පසුකාලෙකදී ඔහු හා පැවති රූපවාහිනී සාකච්ඡාවක් මගින් දැනගත්තෙමි. අද ඔවුන්ගේ පුතු කසුන් කල්හාර දිවයිනේ පිලිගත් දක්ශ ගායකයෙක් මෙන්ම සංගීත අධ්‍යක්ෂවරයෙකි.

‘ආරාධනා’ චිත්‍රපටය තුලින් එච්. එම්. ජයවර්ධන සහ රෝහන වීරසිංහ යුගලය 1982 වසරේ හොඳම සංගීත අධ්‍යක්ෂණයට සම්මාන හිමිකරගත්තාය. මුහුදු ලිහිණි, කැලෑ මල්, මංගල තෑග්ග ඔහු තනිව සංගීත අධ්‍යක්ෂණය කල චිත්‍රපටය.
මිනිසෙකු පිට නැගි අසරුවෙකි, කඩමණ්ඩියේ දොල අයිනේ, අහසින් තරුවක් කඩා වැටෙනවා, මිණි මිණි පොදේ ලා අඳුරේ, ඔබ හා මෙමා අතිනත්, එක යායට මල පීදුනු, සැන්දෑ අහස වගේ, ලා දළු බෝපත්, සැන්දෑ අහස වගේ, සියල්ල ඉදිරී ගරා වැටුනදා, මධුර ප්‍රේම, පංච කල්‍යාණියේ, පෙම් ලොව දී දුටු, සිනාවකින් පුතුගෙ මුවේ, වාලුකා තලේ, නෙලාගන්න බෑ, මවයි පියයි එකතුවෙලා, පිලිම නෙලා, වැව් ඉස්මත්තේ දාගැබ් හැදිලා, වසන් කරන්නට බෑ, සෙනෙහස ඉල්ලා ලිය තඹරා මල, ඔහු තැනූ මියුරු තනු ගනනාවෙන් කොටසක් ලෙස නම් කල හැක.
2001 වසරේදී සිය ආදරණීය බිරිඳ මාලනී බුලත්සිංහලගේ හදිසි වියෝව නැවතත් ඔහුගේ සිත කම්පාවට ලක්කල සිදුවීමක් වුණා. ජීවිතයේ අවසන් කාලය දක්වාම මේ පාළුව තනිකම ඔහුව වෙලාගත්තා යැයි මට සිතේ. සංවේදී කලාකරුවන් බොහෝවිට යොමුවන ඇබ්බැහිවීම් ඔස්සේ ඔහුද තරමක් ඈතට යන්නට ඇත. ඒ කොහොම වුණත් ඔහුට තම ජීවිතේ මීට වඩා වටින්නේ යැයි සිතුනා නම් කොතරම් එකක්ද. දැන් ඒ ගැන සිතීමෙන් කතා කිරීමෙන් පලක් නැත. මේ ඔහුට උරුමවූ අවසානයයි. ඒ කෙසේවෙතත් ඔබ තැනූ මියුරු ගි නිර්මාණත් සමග ඔබ අපේ හදවත් තුල සදාකාලිකවම ජීවත්වෙන බව නම් සහතිකය.

දයාබර එච්. එම්. ජයවර්ධන ප්‍රවීණ සංගීතවේධියාණෙන., ඔබට නිවන් සුව ලැබේවා.!

~සටහන් පෙළගැස්ම‍~
Janaka Ilukkumbure

ලිපියේ දැනුම මිතුරන් සමගින් බෙදා ගන්න

ඔබගේ අදහස් ඉදිරිපත් කරන්න…

වෙල්ලස්සෙන් කොළොම්පුරට – සිරිලක ගුවන සිසාරා ඇසුණු වස්දඞුරාවය – 2

April 10, 2020 by admin

H M Jayawardana, Malini Bulathsinghala, Nanda Malini, Prabath Rajasooriya, TM Jayarathne

ගුවන් විදුලියේ රිජ්වේ තිලකරත්න යුගයේ එයින් දිනපතා නිතිපතා නව ගීත නව වැඩසටහන් ගණනාවක් ඔස්සේ බිහිවෙද්දී ඊට මුල් වී උරදුන්නේ එවකට එහි වැඩසටහන් නිෂ්පාදිකාවක් ලෙස සේවය කල ප්‍රවීණ සිනමා ගී ගායන ශිල්පිනී ජී එස් බී රාණි පෙරේරා ය. ඇය ගේ වැඩසටහන් ඔස්සේ එඩ්වර්ඩ් ජයකොඩි, බන්දුල විජේවිර වැනි එවක අධුනිකයන් ගේ ගීත ද කළ එළි දුටුවේය.

සෝමදාස ඇල්විටිගලයන් යටතේ පැවති ගුවන් විදුලි වාද්‍ය වෘන්දයේ වස්දඞුරාව නගන්නට සැදී පැහැදී සිටි දෙවැන්නා ’එච් එම්’ ය. පළමුවැන්නා ’එම් ඩබ්ලිව් පීරිස්’ ය. 1970 දශකයේ ගුවන් වා තලය සිසාරා නැගුනු ගුවන් විදුලි ගී වස්දඞුවෙන් හැඩවූයේ යම්සේද ඒවා එකිනෙක පාසා රසගැන්වූයේ මේ දෙපොළගේ වැයුමෙනි.

ඈත වෙල්ලස්සේ සියඹලාන්ඩුවේ කෙත් යාය කොනින් දිනකර මුවා වි ගිමන් හරින්නට සමුගෙන ගිය යාමයේ ඒ සිසාරා ඇදී ආ බට ලී හඞ එයාකාරයෙන්ම දැන් ඇසෙන්නේ කලබල කොළොම්පුරයේ ගුවන් විදුලි මැදිරියෙනි. එහෙත් එහි සුන්දරත්වය රසමිහිර අංශුමාත්‍රයකින් හෝ වෙනස් නොවුන බවට සහතිකයයි මේ. ඒ පාවී එන බටනලා හඞ ඔස්සේ ඔහු ශ්‍රාවක ඔබව ඔහුගේ ඒ සුන්දර ගම්පියස වෙත කැඳවාගෙන යන්නට සුදානම්ය. නිල් වියනක සිරි අසිරිය විඳිමින් පියනගනු මැනවි ඔබ ඔහුගේ ගම්පියස වෙත.

මට තනි නැත නුඹ නාඩන් සුරතළියේ……
ප්‍රේමාලිංගන නැතුවට අහිමි පෙමට බිඳුනු සිතට….
මම නොතැවෙන්නෙම්……
—————————————
පද රචනය – ප්‍රවීණ පුවත්පත් කලාවේදී සමන් චන්ද්‍රනාත් වීරසිංහ
තනුව සහ සංගීතය – නැසිගිය එච් එම් ජයවර්ධන
නිෂ්පාදිත යුගය – 1975 පමණ (ගුවන් විදුලි ගීතයකි)

ගී තැටි යුගයේ නිමාව සනිටුහන් කල ’කැසට්’ ගී යුගයේ භාරදුර කර්තව්‍යයක් ඉටු කරන්නට ඔහුට පැවරෙද්දී එහි පුර්වගාමී වෙළඳ තැටි ගීත උදෙසාද ඔහු ගේ තනු නිර්මාණයේ පහන් අලෝකය යොමුවී අවසන්ය.

නවාතැන් පොල ඔබයි – ඔබගේ සිනාවයි
ජීවිතේ දිගු වන්දනා ගමනේ
අලයේ වන බිගුන් බමනා
ප්‍රේමයේ ජල තරග නැගෙනා
නිල්ල දිවෙනා නිම්නයේ
සදා උනුසුම් නවාතැන ඔබ

(මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න ගී පද – ආචාර්ය නන්දා මාලිනී – සිංග්ලංකා කැසට්පටය – 1982)

70 දශකයේ ගුවන් විදුලියේ ’කිකිණි’ නාදය සතු ගැමියුවතිය වු ඇය ’බී ඇස් මාලිනී’ හෙවත් බුලත්සිංහලගේ ’මාලිනීය. ඇය සිය කුඩා නැගනිය වු ’සන්ධ්‍යා’ ද කැටුව එහි විත් නෙක වැඩසටහන් උදෙසා හඞ අවදිකරන්නී සියඹලාන්ඩුවේ ගැමි යව්වනයා ’එච් එම්’ ගේ නෙත් පහර ලබන්නීය.

80 දශකය උදාවෙද්දී කැසට් ගී කලාවේ ස්වර්ණ යුගය නැගඑමින් ගුවන් විදුලි ගීයේ වසන්ත යුගය පෑල දොරින් පලවා හරින ලද්දේය. ’එච් එම් – මාලිනී’ දම්පතීන් ලංකීය ගීත කලාවේ නව ප්‍රරවණතාවය අනුව යමින් විකුම් පාමින් සිටියහ.

මාලිනිය දිවා රෑ සංදර්ශන වේදිකවේ හඞ අවදිකරද්දී එච් එම් ගේ දෙවැනි නිවහන ද නවාතැන් පොළ ද ශබ්දාගාරයන් බවට පත්විය. ලද විරාමයෙන් කිරිකැටි දියණියගේ මොළකැටි වදනින් සැනහෙමින් සිය වෙහෙස දුරුකරගත්හ.

ඇස පිනවන නෙක විසිතුරු භාන්ඩයන්ගෙන් ද දිව පිනවන රසමසවුළෙන්ද කඩ සල්පිල් පිරි යද්දී ඒ හා අත්වැල් බැඳගත්තේ පෙර නොවූ විරූ ’රෝග ව්‍යාධීන්’ය.

මදුරු දෂ්ඨයක ප්‍රතිඵලයක් ලෙසින් එවකට පැතිරෙමින් තිබූ වසංගත රෝගයකට ගොදුරු වූ ඔවුන්ගේ එකම බිළිඳියගේ වියෝව සංවේදී ඔහුගේ කලාකාමි හදවත සසල කළේය.

උමතුවෙන් මෙන් ඔහු සිය දියණිය සදා නින්දේ සැතපෙන කුටිරය මත වැතිර සිටියේය ..දින සති ගණනක් එසේ කලේය…

ඉනුදු කලකට පසු ඔවුන් ගේ කැදැල්ලේ ලැගුම් සොයා සපැමිණි කුමරා ’කසුන් කල්හාර’ ගේ මොළකැටි වදනින් සෝ සංකා තැවුල් දුරු වී ගියේය.

තවත් දශකයකුත් පස් වසක් ගතවී තිබිනි. මාලිනිය ගී රස මිහිර බෙදා දෙනු පිනිස දුරු රට පියමං කලාය. ඇය එතැන් හි සිට සිය දයාබර සැමියා ගේ සෙවණ සොයා එනු වෙනුවට නොපෙනෙන ලොවක වෙසෙනා අදරණීය දියණිය සොයා නොකියාම යන්නට ගියාය.

ඔහු යෞවනයේ එළිපත්තේ සිටි පුතු කසුන් හා හුදකලා විය.

එහෙත් ඔහුගේ අතැගිලි තුඩු අතරින් පෙරී ආ රසමියැසි ධාරාවන් මදකුදු මිලින ව නොගියේය. එතෙකුදු මේ ගාන්ධර්වයා මෙළොව ලැගුම් සොයා පැමිණි ’මිනිස් කය’ ට මනුලොව දහමෙන් වසන් වී සිටිය නොහැකි විය. ඔහු ගත දිනෙන් දින දුබල විය. එය ඔහු කරන්නට කියන්නට නියමිත බොහෝ දේ වැළැක්වීය.

තතු විමසා දැන ගත් පරිදි ඔහුගේ ’වකුගඩු’ අකර්මන්‍ය වී ඇතැයි දැන ගන්නට ලැබ ඊට නියමිත පිළියම් යොදන්නට ඔහු සිය කාලය ද ශ්‍රමය ද ධනය ද වැය කරන්නට විය.

ලාංකීය සිහල ගී රස මිහිර මැවු බොහෝ ගාන්ධර්වයන් මෙහි රැුඳි සිටි කාලය ඉක්මවා යන්නට ඔහුට ද අවසර නොවුන සේය. එච් එම් ජයවර්ධන නම් වූ ඔහු ලක්දනා සිය වසන්ත උළෙලේ සිරියෙන් මත්වෙද්දී 2019 වසින් බක් මස දසවැනි දිනයේ සැන්දෑ යාමයේ මළහිරු බැස යද්දී සිය දියණිය සහ දයාබර බිරිඳ සොයා නික්ම ගියේය.

එනමුදු චතුර් දශකයක දිගු යුගයක් ඉක්මවා ඔහු එක්තැන් කල සොඳුරු ස්වර රටා හෙළ ගී පවතින තුරා අමර වරම ලබනු නිසැකය.

එච් එම් ජයවර්ධන ගී මුතු දාමයේ බිඳක්

නීල වර්ණ වන වදුලේ – ටී එම් ජයරත්න – තිලකරත්න කුරුවිට බන්ඩාර
මේ පුංචි රටේ – ටී එම් – කුලරත්න ආරියවංශ
රත්තරන් නෙත් දෙකින් – කුලරත්න ආරියවංශ
උඩ අහසේ තරු ගානේ – නීලා වික්‍රමසිංහ – තිලකරත්න කුරුවිට බන්ඩාර
පිණිබිඳු විසිරෙන සීතල හිමිදිරියේ – මාලිනි බුලත්සිංහල – දයා ද අල්විස්
මා එක්කලා අමනාපව – මාලිනි බුලත්සිංහල – ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්
වී පැදුරෙන් ඉගිලී යන – ක්‍රිෂාන්ත එරන්දක – මහින්ද දිසානායක
ඔබයි රම්‍ය සඳ කිරණ – නන්දා මාලිනී – මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න
එක යායට මල් පීදුනු – සංගීත් නිපුන් සනත් නන්දසිරි – සුනිල් ආරියරත්න
චේතනා පරිශුද්ධ වූවත් – සනත් නන්දසිරි – සුනිල් ආරියරත්න
ඔබ හා මෙමා අතිනත් අරන් – ටී එම් – විමලා රංජනී පීරිස්
ළබැඳි සබඳ ඔබ කිමද තැවෙන්නේ – ඉන්ද්‍රානි බෝගොඩ – ධර්මදාස පරණගමඑක යායේ කකා වැටී – බන්දුල විජේවිර – සුනිල් එදිරිසිංහ – (මංගල තෑග්ග – 1987) – ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්
මා හඞනා කදුඵ ගලා – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
කඩමන්ඩියේ දොළ අයිනේ –නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
පෙම්ලොව දී දුටු ඔහුමද මේ – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
සිනාවකින් පුතුගේ මුවේ – විජය කුමාරතුංග – මාලිනි බුලත්සිංහල
(ආරාධනා – 1981) – සුනිල් සරත් පෙරේරා
නෙළා ගන්න බෑ මගේ අත දිග නෑ – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
දුවයි පුතයි මමයි අපි – මාලිනි බුලත්සිංහල – සුනිල් ආරියරත්න
රෝස කුසුමක් පිපේවී – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
අම්මා බුදුවේවා – මාලිනි බුලත්සිංහල – සුනිල් ආරියරත්න
මධුර ප්‍රේම කල්පනා – නන්දා මාලිනී – කුලරත්න ආරිවංශ
හංස ගීයද ගයන්නේ – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
පූජාසනයේ ඔබ හිඳුවා – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
සක්වල තලයේ සොයා බලා – සෝමතිලක ජයමහ – සුනිල් ආරියරත්න
නවාතැන් පොළ ඔබයි – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
පුංචි පුංචි රංචු එක්වෙලා – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
ප්‍රේමය නම් රාගයෙන් තොර – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
පිළිම නෙලා නැති විරුවන් – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
වරදින්නේ නැත මට හිමි බත්පත – රෝහණ සිරිවර්ධන – සුනිල්
ආරියරත්න
දෙවොලේ නොකැළැල් – සුනිල් එදිරිසංහ – සුනිල් ආරියරත්න
මධු බඳුන් දෙතොල් විෂ බඳුන් – නිර්මලා රණතුංග – සුනිල් ආරියරත්න
කැළැමල් පිපේ සුවඳ දිදී – සුනිල් එදිරිසිංහ (කැළෑමල් – 1982) – සුනිල් ආරියරත්න
පහන් කන්ද මුල අඳුරුයි – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
බුදු තාත්තේ බොන්න එපා – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
මේ ජීවන ගංගාධාරයේ – නන්දා මාලිනී – සුනිල් ආරියරත්න
—————- ——– –(සමාප්තයි)———————
එදා ඇසුනු ගී බ්ලොග් අඩවිය – 2019 වප් මස

සටහන් පෙළගැස්ම‍
Prabath Rajasooriya

<– කියවන්න වෙල්ලස්සෙන් කොළොම්පුරට – සිරිලක ගුවන සිසාරා ඇසුණු වස්දඞුරාවය 1
එච්.එම්.ජයවර්ධන මතකය

ලිපියේ දැනුම මිතුරන් සමගින් බෙදා ගන්න

ඔබගේ අදහස් ඉදිරිපත් කරන්න…

වෙල්ලස්සෙන් කොළොම්පුරට – සිරිලක ගුවන සිසාරා ඇසුණු වස්දඞුරාවය 1

April 3, 2020 by admin

H M Jayawardana, Malini Bulathsinghala, Nanda Malini, Prabath Rajasooriya, TM Jayarathne

සොබා සොඳුරු බව කැටිකොටගත් අදින් අඩසියවසකට පෙර ඌව වෙල්ලස්ස එහි වත්මන් පරිසරයට වඩා බෙහෙවින් වෙනස් ව තිබිනි ඉංග්‍රීසි පාලන යුගයේදී දිස්ත්‍රික්ක විසිගනනකට අධික සංඛ්‍යාවකවකට කැබැලි කරනු ලැබූ ලක්දිව විසල් බවෙන් අනුරපුර දිස්ත්‍රික්කයට පමණක් දෙවැනි වන මොණරාගල පෙර රජ දවස වෙල්ලස්ස ලෙසින් නම්වුයේ එහි සිතිජ ඉම තෙක් පැතිර තිබු නිල්ල ගැසුනු සුවිසල් කෙත්වතු නිසා යැයි කියැවේ.

එහි වැස්සන් අතරින් බොහොමයක් අදද සිය පදෙසටම ආවේනික ප්‍රාදේශීය බස්වහරක් පවත්වාගෙන යන ගැමියන්ය පරසිඳු දුටුගැමුණු – එළාර සංග්‍රාම යුගය දක්වා දුර ඈත ඉතිහාසයක අමිල නිධන් සගවාගත් ඒ බිමයාය උදෙසා ලියැවුනු කව් – ගී – ගැදි පැදි නිමැයුම් ද සුඵපටු නොවේ.

භාහිර ලෝකය හා සිමිත සබඳතා පවත්වාගන්නට රිසි වු එහි වැසියන් හට යම්තමින් හෝ නවලොව අරුණඵ අංශු මාත්‍ර පමණින් විවිර වුයේ මේ පුවතට පසුබිම් වු 60 දශකයේදී වන්නට ඇත.

දිවයිනේ සෙසු වැසියන් සියවසකට ආසන්න යුගයක සිටි භුක්ති විඳි තැපැල් සේවය මෙබිම වාසභූමිය කොටගත් සියඹලාන්ඩුව වැසි ගැමියන් උදෙසා දියත් වුවා පමණි එහි ගොඩගැසෙන තැපැල් මලු කර ලා බයිසිකලය පැදයන එගම් වැසි යෞවනයා ද සිප්හලට සමුදුන්නා පමණකි.

ගලන ගගකි ජිවිතේ – දායඵ ලෝකයේ….

මිහිර පතා ආදරේ – ළපඵ නටයි ගං තෙරේ….

පෙරදිනක සිය සිප්හලේදී වැයු අයුර ඔහුට මැවි පෙනයි අදත් හෙටත් මතු මතුත් දිවි තිබෙන තුරා වයන්නෙමි මම එසේ ඔහු ඉටාගත්තේය.

ඔහු පියුං මහතැන් ගේ පරම ගාම්භීර කාකි ඇඳුමට සමුදෙන්නට තිරණය කලේය පසුවදා සිට වෙල් එළියේ කුඹුක් ගස් සෙවනේ කරඹ යායේ කොනේ ගාල් වී සැඩහිරු රැුස් ගෙවියන තුරු සොමිසඳ කැන් පෙරීඑන තුරු වයන්නට හැකි නොවේද?

එදිනෙදා ඇවැසි දෑ අල්ප වු ඒ යුගයේ කුස ගිනි නිවාගන්නට සරි යමක් සපයා ගන්නට අරගලයක් ඇවැසි නොවු ඒ යුගයේ එගම් වැස්සන් හට මාසික වේතන ලද රැුකියා එතරම් වැදගත් නොවන්නට ඇත.

යමං මැණික් ගරන්ට……………….

මිතුරු කොඵගැටයෙකු ගේ ඒ කියුම ද නරකම නැත … ඔව් මම කැමති අපි කරමු ………………. ඔහු ගේ පිළිවදනයි

මොනරාගල ඔක්කම්පිටිය බදුල්ල ලොව කාන්තියෙන් බබළවා ලූ මිණිකැට මතුවන බිම පදෙස් අතර වෙයි

රතු – නිල් – ආරනූල් – පසිංගල් – කැට කෙසේවෙතදු දිනපතා නිතිපතා බොරඵ කැට කුඩා ගනනින් ලැබුනු ඔහු වහා ඒ රඵපරඵ දිවියෙන් ද සමුගත්තේය

තමා පෙරදිනක සිය සිප්හලේ වැයු ගී නාදයේ රසමිහිර සිහිගැන්වුනු ඔහුට පුරාන වෙල්ලස්සෙන් රුහුුණු රට මාගම් පුරයට පිවිසෙන්නට සිත්විය ඒ ගී නාදයේ බයස්කෝප් රූපරාමුවේ දිස්වු සිහින කුමරා වසනුයේ එහි නොවේද ?

හම්බන්තොට වීරවිල වෙරළ ඉම පේන මායිමේ දිස්වු සැනසුම නාමපුවරුව ඇසගැසුනු වහාම තම ආගිය තොරතුරු පවසා එහි හිමිකරුවා මුණගැසෙන්නට පැමිණිය වග දැන්වීය

ගාමිණි සර් අද මෙහෙ නෑ …………………….

එසේ එක් සිහින මාලිගාවක් සුනුවිසුනු වෙද්දී තවත් එකක් එතැන ගන්නට පැමිනියේය එයින් කියවුනේ දකුනු ලකේ අග නගරයට යන ලෙසය

ගාලු පුරයේ රිච්මන්ඩ් කන්ද නැගි මේ අඳුරු පැහැ කෙසග මිනිසා ගේ ඊලග සිහිනය විජයානන්ද දහනායක මැතිඳු මුණගැසීමය

සර් මම රස්සාවක් හොයාගෙන ආවේ සියඹලාන්ඩුව ඉඳලා ………………….

ඇයි එච්චර ඈත ගමක ඉඳං මෙච්චර දුර ආවේ ………….රස්තියාදු ගහන්න එපා ………මේ සල්ලි අරන් ගෙදර යනවා …………………..

අවවාදය ලැබුනේ රුපියල් විස්සක තරම් ලොකු මුදලක් මිට මොළවද්දීය

මාස ගණනකට පසුව සියඹලාන්ඩුවේ ගැමියන් හට යළිත් තමන්ට හුරුපුරුදු හින්දෑරි කොඵගැටයා ගේ රුව උදේ හවා දකින්නට ලැබිනි ඒ මෙවර වෙල් ඉපනැලේලේ ගසකට බරදී බටනලා වයන්නා නොවේ වැඩබිම් වල අත්උදව් කරුවෙකි

තවත් කලක් ගතවෙද්දී ඔහු බුරුත – හල්මිල්ල – වීර – පඵ පඵ ගසන්නෙකු ලෙස ඔවුන් දුටුවේය……

මද කලකින් නැවතත් සියඹලාන්ඩුවේ අපුරු වාදකයා ආගිය අතක් නොවිණි

තම පුතු ගැන ලැබුනු පනිවුඩයකින් අනුව ඔහුගේ පියා කඩිමුඩියේ ඈත හිමයේ වන වදුල පීරා රිංගා යද්දී ඔහු නිල්ල ගැසී පිදී ගිය එක්තරා සරුයායක සිරි නරඹමින් සිටිනු දකින්නට පියා ගේ නෙත් පින් නොව පව්කර තිබුනේය

මොනවද උඹ මේ කරන්නේ…?

මාත් ඉතිං ජීවත්වෙන්න එැපැයැ අප්පච්චි…..

අපේ පරපුරේ උන් මේ වා කරලා නෑ නොකා මළත් මේවා කරන්න එපා………………

ත්‍රෛලෝකවිජයපත්‍ර වගාව පැළ ඉදිරි අහසින් විසිවි යන්නට පටන් ගත්තේය

දැන් නැවතත් වාදකයා ගම්මානයේය… සියඹලාන්ඩුවේ නව තැපැල් පියුං උන්නැහේ ගේ සිණු නාදය ඔහුගේ දොරකඩ නාදවීමේ අරුමය කිමද?

හේරත් මුදියන්සේලාගේ ජයවර්ධන….. නමට ලියුං කරදහියක් ආංඩුවේ රේඩියෝ සිලෝන් එකෙන්………………….

ඔහු පස්වනක් ප්‍රිතියෙන් පිනා ගියේය මෙතරම් සතුටක්…. කවර දිනක හෝ පෙර අත්දකින්නට ලැබුනු වගක් මතක නැත…. තමන් මෑත දිනක කඩමන්ඩියේ පුවත්පත් දැන්විමට ලියු ලිපියට පිළීතුරක් ලැබි ඇත

ඔහු දුරබැහැර සිට අගනුවරට පිවිසියේය නමුත් ඒ ගුවන් විදුලි සම්මුඛ පරික්‍ෂණය මුහුණදෙන්නට නොවේ, තමන්ගේ කටයුත්ත වඩාත් හොඳින් පහසුවෙන් කරගැන්මට හැකි කෙටි ක්‍රමය පිළිබඳව ඔහු හොඳින්ම දැනුවත්ය

නීල වර්ණ වන වදුලේ …..

කුරුඵ ප්‍රේම ගී අතරේ ……….

සයුරු සමිඳු වැළඳ ගන්ට ……………

පෙම් දියවර ගලා හැලේ ……………..

පද සංකලනය – ප්‍රවීණ මාධ්‍යවේදී තිලකරත්න කුරුවිට බන්ඩාර

ගැයුම – ටී එම් ජයරත්න

(තරංගා ලේබලයේ වෙළඳ තැටියකි – 1979)

රජයේ ආයතනයන් හි රැුකියා ලබාගැනීමේ සාම්ප්‍රදායික නොවන ජනප්‍රිය හුරුපුරුදු ක්‍රමවේදය වඩාත් ආරක්‍ෂාකාරි මෙන්ම ස්ථිරසාර යැයි ද ඔහු සිතුවේය

දුරබැහැර සිට එන පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ගේ නේවාසිකාගාරය වු ශ්‍රාවස්තිය කරා පිවිස තම ප්‍රාදේශීය පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයා මුණගැසීම එකී පහසු කෙටි ක්‍රමයයි නියමිත දිනය එළඹියේය ඒ ප්‍රභූවරයාගේ නිර්දේශය සහිත ලියැවිල්ල එදවස ගුවන් විදුලියේ සංගීත පාලක තනතුර හෙබවු කීර්තිධර සම්මානනීය ජ්‍යෙෂ්ඨ සංගීතවේදී සෝමදාස ඇල්විටිගලයන් අතට ලැබි ඇත

මේ මන්ත්‍රී ලියුම් අපිට වැඩක් නෑ ……………. හෙට එනවා පරික්‍ෂණයේදී තමුන්ගේ හැකියාව පෙන්නන්න පුඵවන් …..

ලැබුනු පිළිතුරයි ……..

බදුල්ලේ දී සිය ගුරුපියෙකු ලෙස කටයුතු කල වසන්ත ඔබේසේකරයන් ඔහුට සිහිවිය ඇල්විටිගල ශූරීන් සහ ඔහු සමිපතමයන්ය දෙදෙනා එක්ව වසර කිහිපයකට ඉහත දී හෙළ සිනමාවේ සිදු කළ පෙරළිය ඒ අපුර්ව සිනමා පටය වු සත්සමුදුර එහි මෝහනීය සංගීත රටා.. සංවේදී දෙබස් ඛණ්ඩ…. ඔහුගේ මතකයේ රූප දසුන් මවමින් ඇදී ගියේය

ආත්ම ධෛර්ය සිඳබිඳනොගත් ඔහු කෙසේ කවර කැපකිරීමක් කරමින් හෝ තම උත්සහය මල්ඵල ගන්වන්නට කැස කැවීය

වසන්ත ඔබේසේකරයන් මුණ ගැසී ඔහුගේ ලියුම් කරදහියක් ද ලබාගැනීමේ ඔහුගේ සිහිනය සැබෑ කර ගත්තේය

ඉන් ඉක්බිති ….වසර ගණනක් පුරා තැන තැන මුළා වෙමින් විඳි දුක් කම්කටොඵ ඔහුට සිහි වන්නට ඇත … අවසානයේ තමා ගේ ආදරණිය වස්දඞුව …. ළපටි වියේ සිට ගමේ වෙල් එළියේ ඉපනැල්ලේ ගාටමින් ගී තාල වයමින් සිදුකළ සිය ප්‍රියතම විනෝදාංශය සිය ජීවන මාර්ගය බවට පත් වන්නට වැඩ කටයුතු යෙදෙන තීරාණාත්මක මෙහොත හෙට උදාවනු ඇද්ද?

පරික්‍ෂණ මන්ඩලයේ අසුන්ගෙන සිටියේ සිංහල සංගීතයේ මහ පුරුෂයාණෝය ඒ පන්ඩිත් අමරදේවයන් ය ගීයක අනුවැයිමක් සිදුකර පෙන්වන ලෙස එතුමෝ ගේ අභියෝගයකි

ඔහු ගීතයක් වයන්නට විය

අමරදේවයන් ගේ වතකමල පිබිද නැගී එන අයුරු ඔහු ගේ නෙත්කොන් දසුනේ ඇඳිගියේය

සත් සමුදුරේදී හෙළ ගීතය නවමගකට යොමුකරමින් යුග පෙරළියක් සිදුකල මේ මහා සංගීතවේදීන් දෙදෙනා අතර මන්ත්‍රනයකි

හරි…. තමුන් ව අපි තෝරාගත්තා……………..

පසුකලදී හෙළ සරල ගීතය වඩ වඩාත් සොඳුරු කරවන්නට අමයුරු සුමධුර රසපුර්ණ භාවපුර්ණ සංවේදී සත්සර රටා බිහිකල ගාන්ධර්වයෙකුගේ නිර්මාණ දිවිගමන එතැන් සිට එඅයුරින් ඇරඹිනි

සංගීතයේ අල – වැල – මුලගිය තැන් හදාරා නැති හේරත් මුදියන්සේලාගේ ජයවර්ධන ගේ මුවින් නැගී ආ වායුදහරාව වස්දඞුව කිතිකවද්දී ඔහුගේ අතැගිලි තුඩින් හාර්මෝනියමෙන් මතුවි ආ මධුරමනෝහර තනු දහරා රසිකයන්ගේ හදවත එදා සිට කිතිකවමින් සිටී.

ගුවන් විදුලියේ ද සිංහල සංගීතයේදී වසන්ත සමය උදා වී තිබූ යුගය ’70’ දශකය ලෙසින් නම්කෙරුනේ නම් ඒ යුගයේ පරසිඳු එකී ගී තනු අතර ඔහුගේ නිර්මාණ ද එමටය.

හාත්පස එකලු කරන්නට විදුලි මිනි පහන්ද ශබ්ද දුෂණය නංවන්නට විවිධාකාර විද්යුත් මේවලම් ද හිඳ හිට හෝ දකින්ට නොවූ එදා ගම් පියසේ හුදකලා නිසල බව සොඳුරු ලෙස බිඳලුයේ එච් එම් ජයවර්ධනවරුන් ගේ ’වස්දඞු’ රාවයයි. සැඳැ අඳුර ගලා එද්දී විදුලි කෝෂ යුග්මයකින් පමන බලගැන්වූ කුඩා රේඩියෝවෙන් නිසොල්මනේ නැගෙන සංගීත රාවය සිත පහන් කර දැහැනට සමකරවයි.

ඔබ හා මෙමා අතිනත් අරන්…………………

අපගේ ලොවේ තනිවූ එදා……………

ඔබ මා දෙපා දෑතින් බදා………….

සිපගත් එදා සිහිවෙනවා………………..

ගැයුම- ටී එම් ජයරත්න

පද සංකල්පනය – විමලා රංජනී පීරිස් (ගුවන් විදුලි අධ්‍යක්‍ෂ ජනරාල් රිජ්වේ තිලකරත්න ගී සංකල්පනා උදෙසා යෙදූ අන්වර්ථ නාමයකි)

විශේෂ ස්තුතිය උපුටා ගැනීම – රස මතක අසිරිය – විජිත් කුමාර් සේනාරත්න මහතා

සටහන් පෙළගැස්ම‍
Prabath Rajasooriya

කියවන්න වෙල්ලස්සෙන් කොළොම්පුරට – සිරිලක ගුවන සිසාරා ඇසුණු වස්දඞුරාවය 2 –>
එච්.එම්.ජයවර්ධන මතකය

ලිපියේ දැනුම මිතුරන් සමගින් බෙදා ගන්න

ඔබගේ අදහස් ඉදිරිපත් කරන්න…

Nanda Malini: A Breeze that Empowers

October 23, 2016 by admin

Malinda Seneviratne, Nanda Malini

Childhood melodies have a way of staying with us long years after we first hear them. Children, naturally, are less concerned with the singer than with the song. The only reason that I associated Nanda Malini with the voice and the melodies that were sent rippling along the air ways by what was then the Ceylon Broadcasting Corporation, is because my grandfather, for reasons best known to him, didn’t like her and said so on more than one occasion. At that time I couldn’t understand his objection, for I immediately took a liking to songs such as ‘Buddhanu Bhavena and ‘Mal Mal Heenaya’.

My growing up was accompanied in many ways by her two popular concerts, ‘Satyaye Geethaya’ (the song of truth) and ‘Pavana’ (wind). In fact it is probably true that the political maturing of my generation, especially its rural and non-English speaking sections, owes much to Nanda Malini and her commitment to the belief that the song has a social purpose.

Nanda Malini Perera, was born to a family with very modest means in 1945. Both her father, Vincent Perera and mother, Liyanage Emily Perera, hailed from Lewwanduwa, a remote village off Aluthgama. Her father was apparently a skilled tailor specialising in coat-making. In fact he had been known as coat baas unnehe. She was the fourth in a family of five girls and four boys. They had moved to Kotahena when she was very small.

“We were very poor and had nothing by way of assets. We lived in a rented house, surviving on whatever my father earned. He was a very determined man and managed to feed the family without getting into debt. He was my main role-model, growing up, and in fact I sometimes wonder if everything I do is nothing more that a continuation of what he did. In other words, I ask myself, ‘are you not your father?’

While the oldest in the family attended St. Benedict’s College, Nanda and five others, due to economic hardships, had their early education at Gunananda Vidyala. The youngest two had gone to Kumara Vidyalaya. Gunananda Vidyalaya was an isolated nondescript school, surrounded by Christian schools. According to Nanda, it had very poor facilities.

“Still, it was a place where arts-related activities were valued. Every other Wednesday, we had a ‘samithiya’ where the students got the opportunity to display their creative talents. We got by with what we had. I remember Victor Wickramage, who later became very well known in the fields of nadagam and nurthi providing the rhythm by drumming on a desk. I was often called upon to sing kavi and soon this became an invariable item at our Wednesday cultural gatherings. In fact I won a gold medal for our school at a ‘padya gayana’ competition held at the Borella YMBA in 1956.”

Nanda noted with gratitude the encouragement given her by her class teacher, N. Margaret Perera. “She had a kind of a third eye and she was able to guage my potential as a singer. She took me to the Broadcasting Corporation and got me involved with the Lama Mandapaya. There I met people like Sarath Wimalaweera and Karunaratne Abeysekera. Things were much more formal then, there being no auditions to select people. Still there was discipline. I had to wait for two years before I was allowed to perform by myself. Before that I would sing in a chorus or read a letter sent by a listener.”

At that time everything was done “live”. The first song that Nanda recorded was Budu sadhu, written by Asoka Colombage and set to music by D. D. Danny. Although the upper age limit for the children’s programme was 16, Nanda, because she looked young, stayed on until she was 18 or so. She said she got to know a lot of people and that she learnt a lot during those years. It was through this programme that she got to know and learn from W. D. Amaradeva.

It was Amaradeva who had picked her to sing in the first film where he handled the music direction, ‘Ranmuthuduwa’, in 1963. Nanda considers this the most fortuitous moment in her singing career. It was the first Sinhala colour film. The song, ‘Galana Gangaki Jeevithe’, which she sang with Narada Disasekera, was the first song that Chandraratne Manawasinghe had written for the screen. ‘Ranmuthuduwa’ was also the first film produced by Serendib. The film had swept all the Sarasavi awards for music that year, including best lyrics, best music direction, best singer (female and male). Since then Nanda has sung in many films and has secured 11 Sarasavi awards, 8 Presidential awards and has been adjudged the most popular female vocalist from 1995-98.

It is indeed strange that during all this, Nanda had had no formal music training. After passing the equivalent of the Advanced Level, she had proceeded to the Aesthetics Institute, Heywood. Strikes and general unrest had made her quit after a year. Thereafter she did a music diploma under the guidance of Victor Perera. She had gone to the Bhathkanda Sangeeth Vidya Peeta after this, along with Gunadasa Kapuge, but it had taken her 10 full years to obtain her Visharad certificate due to numerous family problems. But she ended with a First Division Distinction.

Although there have been many singers who have taken up political issues in their work, Nanda Malini is clearly the foremost exponent of the political song in this country. She said that as her understanding of things and processes grew, she began to wonder if music was only about pleasing the ear. “A slogan was slowly forming in my mind. It said ‘the song has a social purpose to fulfill’.”

The SLBC refused to air songs like ‘Sukiribatillange Geethaya’ and ‘Sakura Mal’. Whereas the political message in some of these “banned” songs was carefully and one could say more aesthetically crafted, by the time she came out with ‘Pavana’, it virtually oozed out of the lyrics.

The ‘Pavana’ concert hit our conscience in the late eighties, when the country was on the brink of the bheeshanaya. It was immensely popular, especially among the youth. I put it to Nanda that for some reason those songs did not register in our beings in the same way that those of her first two concerts ‘Shravanaradana’ and ‘Satyaye Gethaya’ had.

“The social conditions of that time compelled us to come out with pavana. If we hadn’t done it, we would have had to ask ourselves what our purpose in singing was. I did say that those songs were valid only for that time and the people were free to throw them away if they so desired. But I believe that those issues have not gone away. They are still with us, and so the songs too are still valid. It is becoming clear that we are fast proceeding down the same path of destruction that we had to suffer in the late eighties.”

Over a period of almost 30 years, Nanda Malini has produced twenty five cassettes. Her latest, ‘Sari Podiththak’, which is to be released shortly, includes songs which were recorded by the SLBC in the seventies where she herself had composed the music. She said that cassettes had become her main medium, partly because things have changed in the SLBC to the extent that people have begun to wonder if the SLBC had a music department.

I come out with a new cassette every year. Here I must mention the help afforded by Singlanka Company. They never imposed conditions not interfered with the production. A lot of hard work and research goes into this exercise. In fact, I take about two months off after releasing a new piece because it is exhausting. Even for my latest cassette I spent a lot of time at the SLBC music library recording my early songs because I wanted to be faithful to the music when the final recording was done.”

“These cassettes were not just random collections of songs. Each had a purpose. For example, I realised that there were many talented young writers in our country and they needed some exposure. I requested young people to send me their best creative work and got a respected panel to select the best. The result was ‘Araliya Landata’. Similarly, ‘Malata Renu’ includes original tunes composed by unknown artists. A lot of young people benefitted from these exercises.

“In ‘Handahami’ I used the lyrics of people like Kumaratunga Munidasa, Rev. S. Mahinda of Tibet and Wimalaratne Gamage. ‘Sindu Hodiya’ specifically targetted pre-school children. ‘Kumkuma Pottu’ was a collection of

Tamil folk songs, which aimed at driving the point that the Tamil people are not the savages they are often made out to be. ‘Kirimaduwel’ was a celebration of Sinhala folk poetry.”

I put it to her that all these exercises are as political as her effort in ‘Pavana’, with the difference that they appeal to the more reflective elements within us and as such are more nurturing, and that while we all enjoyed ‘Pavana’, not all of us had the political maturity nor the discipline to distill the appropriate line of action from the words. She laughed and observed that I was criticising her relentlessly, but acknowledged that a lot of people tell her that.

Looking back, Nanda Malini said that the person who had inspired and helped her most in her music life had been Pundit Amaradeva. “I picked up many things from him. He taught me how to infuse power into the word,” she said. She also acknowledged the massive contribution of Sunil Ariyaratne. “He has written about 75% of the lyrics of my songs, beginning with ‘Sakura Mal’, which was his first song and the first song to which I put the melody. Then there were many music directors whose support was invaluable. They include Somadasa Elvitigala, Premasiri Khemadasa, D. R. Peiris, Lionel Algama, Shelton Premaratne among others. Then of course the song writers, such as Mahagamasekera, Chandraratne Manawasinghe, Dalton Alwis, Fr. Jayakody, Sarachchandra and Madawala Ratnayake. All these people were giants in their fields. It was a privilege to associate with them. It is from them that I acquired the ability to discern between the good and the exceptional in literature.”

Nanda Malini is not just a singer, she is a teacher. She has around 400 students in her music academy, sangeetha ashram. “For children between 8 and 12, it is only voice training. Those who are between 12 and 15 concentrate more on music as a subject in their school curriculum. Those who are older are prepared for the Visharada exams.” She is also a student, always experimenting, ever willing to learn new things. Right now she is studying western music. “There is a lot that we can learn from other schools of music. This is not to say that we have to become more ‘western’. There is nothing wrong in taking what is good in the west, as long as we don’t compromise our identity or forget who we are.”

Neither political suppression nor geographical boundary has been successful in containing the voice of this indomitable woman. Her songs constitute a breeze that has touched people in about 30 countries. She has performed on all continents and makes one or two tours every year, beginning with her London concert in the early eighties.

We live in a nation where you can be guaranteed that if you do a quick run through all the radio stations the chances are that almost all the songs will be about love, i.e. nothing too different from the perennial themes, “I love you, you love me, how nice!” or “I love you, why don’t you love me?” or the inevitable complaint, “you don’t love me anymore!” If all poetry and all literature in fact followed the same themes, we would be quite poor as a nation, for love, especially romantic love, constitutes only one element of the human condition and its multi-faceted concerns. It is in this context that one song from pawana comes to my mind.

‘Vahinnata hekinam gigum dee, viyali gam bim valata ihalin,

Idennata hekinam bathak vee, bathak no-idena pelaka rahasin’

Nanda Malini is a fertile wind that has swept across our cultural sensibilities. She has indeed watered the hard earth of a barren land and infused nourishment into despairing hearts. She has, over her long career, spared no pains to awake her people, nurture a new generation and teach all of us the worth of a principled existence where constant and active engagement is the only way in which we can be at peace with our conscience.

Source: http://malindawords.blogspot.com/

Reading between song lines: A mild critique of Nanda Malini and Sunil Ariyaratne

October 23, 2016 by admin

Malinda Seneviratne, Nanda Malini, Sunil Ariyaratne

I remember early mornings and late afternoons in Kurunegala during vacations spent in Kurunegala at my maternal grandparents’ house, anticipating the wonders of play and discovery and the ways in which these dreams are realised, albeit in fracture and through reconfiguration of reality. And I remember the voice of Nanda Malini over the then Radio Ceylon, soon to be the Sri Lanka Broadcasting Corporation. They are among my earliest memories.

Even today, if ever I listen to “Mal mal heenaya”, “Rukaththana gaha mudune,” “Surangeeta duka hithuna” and many of her earlier songs, I go back to that time and that innocence. Much later, during the “Satyaye Geethaya” era, I came to understand and appreciate better that which I had derived through political tracts. I still think “Me jeevana ganga dharaye” taught me more about solidarity and community than the Communist Manifesto.

Knowingly or unknowingly, Nanda Malini’s songs cut through the sterility and reductionism of the kinds of Marxism we were exposed to at that time. I came to appreciate the import of culture and the fact that identity is less an easy political tool than it is a timeless factor in not just the political field but a key to any informed practice, political or otherwise. Both in the discovery of self and the exploration of the broader notion of “community”.

I “read” her “Thun hele kele meda sinha petau”, “Mage deshaya, mage jathiya, mage agama”, and “Me Sinhala apage ratai” not as the chauvinistic drivel she has since made them out to be, but a call for a return to civilisation, a return to history and a return to ourselves, so important in the 500 year long struggle to liberate ourlseves from colonial domination, both economic and cultural. I “read” them, but did not once entertain any antipathy to other religions or other ethnic groups.

Among all these, there is probably no other song that took up permanent residence in my sensibilities, as “Chandra madulu yata suranganavan doo sanahannata geetha gayanava”. I have spent many years dreaming of singing this and other lullabies like “balolee” she has enriched with her voice to children I planned to have, and today they help bring sleep to my little daughter.

I have known for a long time that a work of art, be it a song, a poem, a film or any other creative form, does not belong solely to the creator. It belongs at once to the recipient. And so, when Nanda Malini said in the late eighties that she could no longer sing of love, it did not bother me. When she chose to embrace a crass secular political position, courtesy her main lyricist, Sunil Ariyaratne, I chose to brush it off with a simple, “the artiste’s recantation destroys the artist but not the art”.

Today I realise that I was unforgivably erroneous. A disavowal of this kind if political and has to be treated in those terms, in the very least. Today I write this because the King Barnet column in the Irida Divaina of a couple of weeks ago taught me in no uncertain terms that the worst one could do to an artiste is to allow him/her to wallow in the heady liquor of mystification. Nanda Malini’s voice and Sunil Ariyaratne’s lyrics are political by their own definition. Their subsequent comments on their own creations are as political. I write simply because I take issue with the positions they take.

According to King Barnet, this celebrated singer had been possessed by a demon/disease: Sinhala Phobia. King Barnet had been quite upset by the fact that in a recent version of the song “Chandra madulu yata”, Nanda Malini had chosen to strike off a few lines, i.e. those that sought to comfort a little girl by referring to the “Sihala le” (Sinhala blood) that ran in her veins.

This Sinhala Phobia, as I pointed out, is not a recent phenomenon. I have always thought that if one thing hampered the full flowering of Nanda Malini’s stature as the voice of the nation, it was the fact that she was trapped in the limitations of Ariyaratne’s ideological parameters. And of course their movement. This is why when she came out with the “Araliya Landata” collection, where all the lyrics were by previously unknown poets, I was pleased. She may have broken from that particular bind, but it seems she is yet ensnared by Ariyaratne’s peculiar political agenda.

Just a few weeks ago, Ariyaratne and composer Rohana Weerasinghe, successfully sued a young vocalist for having “distorted” one of Nanda Malini’s songs, “Thun hele kele meda sinha petau”. I thought it strange, considering that it has been quite some time since Nanda Malini refused to sing this song because she considered it chauvinistic. Ariyaratne and Weerasinghe won a cool two hundred and fifty thousand bucks as damages. Can Nanda, likewise, sue herself, for “distorting” her “Chandra madulu yata”? I wonder. In any event, shouldn’t the lyricist, Mahinda Algama sue her? Or is he also possessed by this anti-Sinhala demon? King Barnet consoles himself by the fact that the attempt to re-record the National Anthem was aborted. “If these people can vikurthify their own work, what would they not do with the National Anthem?” he asks. Apt.

I believe it is time to undress these people. Nanda Malini, it is well known among those who were university students during the hey day of her “Pavana Prasangaya”, wore the belligerent garments of a revolutionary. She posed off as the voice of the nation’s conscience. She rode the then popular deshapremi wave. During those “I-can’t-sing-the-saundarya (aesthetic)” days, when she thundered revolution from the many “Pavana” concerts, she sold the “saundarya” casettes of her previous avatar on the side. So much for integrity and revolutionary ethics.

There was a time when she vowed that if her songs were banned, she would sing on the pavement. This was the time that Sunil Ariyaratne got her to refer to India as the country of the “hotabariyo”. When both these people found the heat too hot to handle, they fled the UNP-JVPbheeshanaya. They took refuge in this very same country of the”hotabariyo”. That was not all. She returned, courtesy Hema Premadasa’s invitation/protection, to receive an award from the “Vanitha” magazine as one of the seven women of the age.

On that occasion, on the invitation of Hema Premadasa, Nanda Malini sang a song. Paradoxically, it was with her immortal “Ammavarune” that she obliged the wife of one of the principal authors of the bheeshanaya! How soon she had forgotten the laments of the thousands of mothers who had lost their children to the bheeshanaya she herself had lamented through her songs!

The Nanda Malini-Sunil Ariyaratne combine has in many songs attacked the Buddhist order. They have referred to thieving and avariciousbikkhus. This is no reason for complaint. The artiste ought to shred deceit, to demystify even. How then do they refuse to acknowledge the numerous crimes of other religious institutions, for instance? Have they not heard of corrupt Christian priests, child molesters, zealous proselytizers etc.? They could not be ignorant, not least of all because they market themselves off as keen students of the political in all its manifestations. The answer lies more with the character of Ariyaratne than that of Nanda Malini, I believe.

In the case of popular songs, one hears the music and the words, sees the singer (sometimes), but not the lyricist. Two songs by Nanda Malini made me “see” Sunil Ariyaratne: “Pem lova dee dutu ohumada me”(written by Ariyaratne, but clearly referring to Nanda Malini’s ex-husband) and “Kurutu ge gee pothe” (writte about a poet, clearly Ariyaratne himself). “What ego!” I thought.

As the years have passed, Ariyaratne has appeared to have become one of the greatest apologists for the Catholic church. Of course he does not do this directly, he is far too smart to do that. No, in addition to attacking the Sinhalese and the Buddhists, and by omission or commission erasing their existence courtesy the multi-ethnic/multi-religious doctrine, Ariyaratne has studiously developed a pretty Catholic/non-Sinhala Buddhist curriculum vitae. He writes about “kapiringnga”, carols, baila and calypso. He seems to have also studiously cultivated a cabal of avowedly anti-Sinhala “academics”.

He vigorously campaigned for the reinstating of Sucharitha Gamlath. He did nothing of the sort for Nalin de Silva. Today Sucharitha Gamlath sings his praise and operates as his principal defender, as evidenced when J.B. Dissanayake critiqued his song “Seegiri geeyak”. It was Gamlath and not Ariyaratne who took the fight to Dissanayake.

It is hard to believe that someone of the calibre of Carlo Fonseka would be naive enough to be trapped by the wiles of someone like Ariyaratne, but if his recent article on Ariyaratne’s film “Sudu Sevaneli” is anything to go by, the good doctor seems to have slipped. Badly. “Sudu Sevaneli”was adjudged Best Film at the Sarasavi Film Awards. “Sudu Sevaneli” was roundly rejected by our audiences, and that has to say something, although not all. The fact is that there were far better films made that year.

But let us allow this “best film” business to pass. The point is, why should Carlo Fonseka use “Sudu Sevaneli” as an alibi to lay out Ariyaratne’s curriculum vitae? Why speak about Ariyaratne’s “First Class” for instance? Does he not know that “Sarungale”, widely acclaimed as Ariyaratne’s best film, was actually directed by Gamini Fonseka? Has he not seen “Anupama”, a film directed by Ariyaratne without any assistance? Shouldn’t that tell him something about the man’s cinematic class?

I believe it was Ajith Samaranayake who recently said that if one went just by what journalists write and singers sing, they have to be among the most pure, charitable and honourable people around. He pointed out that nothing is further from the truth. There is a huge chasm between the word that is written and the life of the author of that word. There is a mismatch between the song and the singer. Let us be clear. Both these sets of professionals are trapped within certain pernicious production relations. Their work, for the most part, can be categorised as “commodities”. They respond to “market signals”. In a nutshell, they can be purchased. Sadly, they sell themselves dirt cheap. I would add “academics” to this set of professionals, and I am sure Ajith would not disagree.

What does one do with artistes who are this servile to market signals? King Barnet has an answer. According to him, the only way to oust the anti-Sinhala demons that have possessed these two people, is to ban them from singing in Sinhala and writing books in Sinhala. A money-beholden individual is easily cured of such maladies if his/her livelihood is taken away. The truth is, both these individuals owe thanks to the Sinhala language, the Sinhala-Buddhist culture and the thousands of Sinhala Buddhists who make up their “audience” for almost everything they’ve achieved. And everything they own, to keep to the metaphor of capital.

Can we listen to Nanda Malini again? The point is, we can. The best way to defeat a turncoat artiste, I believe, is to cherish his/her art even more than before. I will cherish her songs, sing them to my children, sing them on the pavement, even. Let her or Sunil Ariyaratne sue me. After all, among the lines etched in my heart is the introductory lines from “Satyaye Geethaya”: “asatyayen satyayata, swapnayen yatharthayata, andakaarayen alokayata” (from falsehood to truth, from dream to reality, from darkness to light).

This has to be the age of undressing. If that is the chosen vocation of the artiste, then let him/her first undress him/herself. This side of that exercise lies a deceitful human being. Not worthy of veneration. Time is long. Perhaps Nanda Malini will someday reinvent herself as a corporeal entity made up of the best sentiments of her songs. Maybe Sunil Ariyaratne will too. Until then, let us at least resolve not to deceive ourselves.

First published in the Sunday Island, December 2003

Source: http://malindawords.blogspot.com/

nanda-malini

සඳ තරු නිහඬයි

වෙල්ලස්සෙන් කොළොම්පුරට – සිරිලක ගුවන සිසාරා ඇසුණු වස්දඞුරාවය – 2

වෙල්ලස්සෙන් කොළොම්පුරට – සිරිලක ගුවන සිසාරා ඇසුණු වස්දඞුරාවය 1

Nanda Malini: A Breeze that Empowers

Reading between song lines: A mild critique of Nanda Malini and Sunil Ariyaratne

Newsletter